αυτη. καὶ γὰρ ἀπὸ τῆς ἐκείνου οἰκίας ἐξεληλύθει πεφαρμακεῦσθαι λέ[γω]ν καὶ ἀπ[ὸ] μὲν τῆς Ἑρμιόνης οἰκίας ἐξιὼν οὔτʼ ἔφη πρός τινα αἰσθέσθαι οὐδενὸς οὐδʼ ὅλως ὑπόνοιαν οὐδεμίαν ἔσχεν, ἀπὸ δὲ τῆς ἑαυτοῦ τε καὶ τοῦ κληρονομεῖν μέλλοντος υἱοῦ προῆλθε πεφαρμακεῦσθαι λέγων. εἶχεν μὲν οὖν αἰτίας τοῦ καὶ αὐτὸς ἑ[αυ]τῷ προσενενκεῖν φάρμακον ἃς καὶ ἄλλοι πολλοὶ τὸν θάνατον τοῦ ζῆν προκρείναντες, καὶ γὰρ ὑπὸ δανειστῶν ὤλλυτο καὶ ἠπόρει. εἰ δʼ ἄρα τις καὶ ἐπεβούλευσεν αὐτῷ ὁ υἱὸς ἐπιτηδειότατος. διὰ τί δ̣ʼ ἐπήνενκεν τὸ ἔνκλημα ταύτῃ δῆλον. δύναται μὲν γὰρ καὶ ἄλ̣λ̣α τινὰ λελοιπῆσθαι παρὰ τὸν τῆς προνοίας χρόνον, διαδίκνυσι δὲ τὸ πρᾶγμα ὅτι καὶ ἐζηλοτύπει αὐτὴν μὴ ἐπισταμένην καὶ ἄνδρα μὲν αὐτῆς ἑαυτὸν ἐκάλει, οὐκ ἀξιούμενος δὲ ταύτης τῆς προσηγορίας ὑπʼ αὐτῆς καὶ ἐρωτικῶς ἤλγει καὶ ἐπιζῆν ἑαυτῷ ταύτην οὐκ ἤθελεν. ἐὰν λέγωσιν δοῦλον Σμάραγδον ἀνεύρετον γεγ[γ]ονέν̣αι αὐτὸν αἰτίαν ἔχοντα τοῦ τὴν πίστιν κεκλοφέναι, φη[σ]ὶ̣ν̣ δʼ οὖν καὶ πίστιν γεγονέναι ἵνα κλεπῇ, οὐ δύναται γὰρ κεκλέφθαι τὸ μηδʼ ἀρχὴν γενόμενον μὴ δυνατὸν δʼ εἶναι μηδὲ πίστιν γεγρ[ά]φθαι. οὔτε γὰρ ἡ ἀγορασα γράμματα ᾔδει οὔτε ἡ νῦν ἐνκαλουμένη Ἑρμιόνη, οὔτε ξένος οὐδεὶς ἄλλης καταγραφείσης πίστ[ι]ν πα̣[ρʼ ἑ]αυτοῦ δίδωσι. ὥστε καὶ παρὰ τίνος ἂν εἴποι τὴν πίστιν ἐσχηκέναι; παρὰ παντὸς γὰρ ἄκυρος ἦν. εἰ δὲ ἀπέδρα δοῦλος οὐδὲν δύναται τοῦτο κατὰ δεσπότου. ἔτι μέντοι περὶ τοῦ μηδὲ πίστιν εἶναι καὶ ἡ νομὴ συνβάλλεται. τῶν γὰρ ἐν πίστει καταγραφέ̣ντων τὸ ὄνομα μ[ό]νον εἰς τοὺς χρηματισμοὺς παρε[θ]έν̣τ̣ων, οὐκετι δʼ ἀντιποιουμένων ὧν κατεγράφησαν ἡ μὲν ἀγορασα φανερ̣ά̣ ἐσ[τι]ν̣ καὶ ἀντιπεποιημένη καὶ ἀφʼ οὗπερ ἠγόρα[σ]ε [κ]αρπουμένη, ὁ δʼ ἀφʼ οὗπερ πέπρακε οὐκέτι ἀλλὰ καὶ τῶν τῆς μητρὸς τὴν [οἰ]κονομίαν ὡς προνοητὴς ποιούμενος τοῦτο̣ι̣[ς δʼ οὐκ ἐνχ[ει]ρῶν. ἐὰν κοινόν ὁμολόγημα λέγωσι γεγο- νέναι τῆς θυγατρὸς πρὸς τὴν Ἑρμιόνην ἑκατὸν πεντήκοντα κεραμίω[ν] καὶ ἀπὸ τούτων ὧν ἠγόρασεν κτημάτων φαμὲν τοῦτο [πᾶ]ν μηδὲν εἶναι πρὸς τὸν κατήγορον. οὐ γὰρ εἴ τι ἔπραξε θυγάτηρ πρὸς τὴν μητέρα τοῦτο αὐτοῖς εἰς συκοφαντίαν εὕρημα, ὅμως δὲ οὔτε τῶν αὐτῶν χρόνων οὐδὲ τοῦτο ἀλλὰ μετʼ ἐνι- αυτὸ[ν] ἐνγὺς δὴ οὔτε ἑκ[ατὸ]ν πεντήκοντα κεραμίων χορηγία πρὸς πίστ[ι]ν τεσσάρων ταλάντων οὐδὲν ἐστι, ταῦτα γὰρ μόνον̣ ἑνὸς ἐστιν τόκος. ἀλλὰ μὴ̣ν̣ υτ̣ω̣ν πίστεως περὶ τούτων οὔσης παρὰ τῷ δοκοῦντι πεπρακέναι ἑτέρῳ ἂν ἑαυτὴν̣ γράμ- ματι ἡ θ[υγ]άτηρ κατηνγύα τ̣ῷ̣ δημοσίῳ μελλήσουσα ἀφαιρε- θήσε[σθαι ὁ]πότε ἐκείνῳ ἐδόκει; ἀλλὰ καὶ τὸ τῆς [χορ]ηγίας τοιοῦτον ἦν· [τῇ γὰρ Ἑρμι]όνῃ τρεῖς παῖδες ἦσαν, Ἀφ̣ρο[δ]ν, Διονυσία, τ[
(No Latin text was found in the provided document.)
This text discusses a situation involving a woman who has left her home and is contemplating the use of drugs, possibly due to distress from creditors. It mentions her son and the implications of his actions. The text also touches on issues of trust and legal matters regarding debts and property, indicating that there are disputes over the legitimacy of claims made against her. The narrative suggests that there are various parties involved, including a daughter and her mother, and it raises questions about the validity of certain agreements and the nature of familial relationships in the context of financial transactions.